isoleren

Dutch

Etymology

Borrowed from French isoler.

Pronunciation

  • IPA(key): /i.zoːˈleː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: iso‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

isoleren

  1. (transitive) to insulate
  2. (transitive) to isolate
  3. (reflexive) to isolate oneself

Conjugation

Conjugation of isoleren (weak)
infinitive isoleren
past singular isoleerde
past participle geïsoleerd
infinitive isoleren
gerund isoleren n
present tense past tense
1st person singular isoleer isoleerde
2nd person sing. (jij) isoleert, isoleer2 isoleerde
2nd person sing. (u) isoleert isoleerde
2nd person sing. (gij) isoleert isoleerde
3rd person singular isoleert isoleerde
plural isoleren isoleerden
subjunctive sing.1 isolere isoleerde
subjunctive plur.1 isoleren isoleerden
imperative sing. isoleer
imperative plur.1 isoleert
participles isolerend geïsoleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.