jactus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of jaciō.
Participle
jactus (feminine jacta, neuter jactum); first/second-declension participle
- alternative form of iactus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | jactus | jacta | jactum | jactī | jactae | jacta | |
| genitive | jactī | jactae | jactī | jactōrum | jactārum | jactōrum | |
| dative | jactō | jactae | jactō | jactīs | |||
| accusative | jactum | jactam | jactum | jactōs | jactās | jacta | |
| ablative | jactō | jactā | jactō | jactīs | |||
| vocative | jacte | jacta | jactum | jactī | jactae | jacta | |
References
- “jactus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- jactus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.