junctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of jungō.
Participle
jūnctus (feminine jūncta, neuter jūnctum); first/second-declension participle
- alternative form of iunctus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | jūnctus | jūncta | jūnctum | jūnctī | jūnctae | jūncta | |
| genitive | jūnctī | jūnctae | jūnctī | jūnctōrum | jūnctārum | jūnctōrum | |
| dative | jūnctō | jūnctae | jūnctō | jūnctīs | |||
| accusative | jūnctum | jūnctam | jūnctum | jūnctōs | jūnctās | jūncta | |
| ablative | jūnctō | jūnctā | jūnctō | jūnctīs | |||
| vocative | jūncte | jūncta | jūnctum | jūnctī | jūnctae | jūncta | |
References
- “junctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- junctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.