kruimen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch crumen. By surface analysis, kruim (“crumb”) +‎ -en.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

kruimen

  1. (ergative) to crumble
    Synonyms: verkruimelen, kruimelen

Conjugation

Conjugation of kruimen (weak)
infinitive kruimen
past singular kruimde
past participle gekruimd
infinitive kruimen
gerund kruimen n
present tense past tense
1st person singular kruim kruimde
2nd person sing. (jij) kruimt, kruim2 kruimde
2nd person sing. (u) kruimt kruimde
2nd person sing. (gij) kruimt kruimde
3rd person singular kruimt kruimde
plural kruimen kruimden
subjunctive sing.1 kruime kruimde
subjunctive plur.1 kruimen kruimden
imperative sing. kruim
imperative plur.1 kruimt
participles kruimend gekruimd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.