kruisigen

Dutch

Etymology

From Old Dutch krucigon, from Proto-West Germanic *krūcigōn, from Latin cruciō.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

kruisigen

  1. to crucify

Conjugation

Conjugation of kruisigen (weak)
infinitive kruisigen
past singular kruisigde
past participle gekruisigd
infinitive kruisigen
gerund kruisigen n
present tense past tense
1st person singular kruisig kruisigde
2nd person sing. (jij) kruisigt, kruisig2 kruisigde
2nd person sing. (u) kruisigt kruisigde
2nd person sing. (gij) kruisigt kruisigde
3rd person singular kruisigt kruisigde
plural kruisigen kruisigden
subjunctive sing.1 kruisige kruisigde
subjunctive plur.1 kruisigen kruisigden
imperative sing. kruisig
imperative plur.1 kruisigt
participles kruisigend gekruisigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Afrikaans: kroesig, krusig
  • Negerhollands: kroesig, krusig
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.