krypin
Swedish
Etymology
Deverbal from krypa in. First attested in 1769.
Noun
krypin n
- hiding place
- (colloquial) pad, dwelling
Declension
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | krypin | krypins |
| definite | krypinet | krypinets | |
| plural | indefinite | krypin | krypins |
| definite | krypinen | krypinens |
Descendants
- → Norwegian Nynorsk: krypinn