kvil
Czech
Pronunciation
- IPA(key): [ˈkvɪl]
Etymology 1
Deverbal from kvílet.
Noun
kvil m inan
- (literary) whine (sound)
Declension
Declension of kvil (hard masculine inanimate)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | kvil | kvily |
| genitive | kvilu | kvilů |
| dative | kvilu | kvilům |
| accusative | kvil | kvily |
| vocative | kvile | kvily |
| locative | kvilu | kvilech |
| instrumental | kvilem | kvily |
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
Verb
kvil
- second-person singular imperative of kvílit
Further reading
- “kvil”, in Příruční slovník jazyka českého (in Czech), 1935–1957
- “kvil”, in Slovník spisovného jazyka českého (in Czech), 1960–1971, 1989
Norwegian Bokmål
Noun
kvil m (definite singular kvilen, indefinite plural kviler, definite plural kvilene)
- form removed by a 2023 spelling decision; superseded by hvil
Norwegian Nynorsk
Noun
kvil m (definite singular kvilen, indefinite plural kvilar, definite plural kvilane)
Verb
kvil
- imperative of kvila
Volapük
Pronunciation
- IPA(key): [kvil]
Noun
kvil (nominative plural kvils)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | kvil | kvils |
| genitive | kvila | kvilas |
| dative | kvile | kviles |
| accusative | kvili | kvilis |
| vocative 1 | o kvil! | o kvils! |
| predicative 2 | kvilu | kvilus |
1 status as a case is disputed
2 in later, non-classical Volapük only
Derived terms
- hikvil
- hikvilül
- jikvil
- jikvilül
- kvilahoned
- kvilalog
- kvilanud
- kvilanäst
- kvilem
- kvilik
- kvilül
- melakvil
- regakvil
- reigänakvil