linctus
English
Etymology
From Latin linctus, from lingō (“I lick (up)”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈlɪŋk.təs/
Noun
linctus (plural linctuses)
Latin
Etymology
Perfect passive participle of lingō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈliːŋk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈliŋk.t̪us]
Participle
līnctus (feminine līncta, neuter līnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | līnctus | līncta | līnctum | līnctī | līnctae | līncta | |
| genitive | līnctī | līnctae | līnctī | līnctōrum | līnctārum | līnctōrum | |
| dative | līnctō | līnctae | līnctō | līnctīs | |||
| accusative | līnctum | līnctam | līnctum | līnctōs | līnctās | līncta | |
| ablative | līnctō | līnctā | līnctō | līnctīs | |||
| vocative | līncte | līncta | līnctum | līnctī | līnctae | līncta | |
Descendants
- Aromanian: alimtu
Noun
līnctus m (genitive līnctūs); fourth declension
- a licking; the act of licking
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | līnctus | līnctūs |
| genitive | līnctūs | līnctuum |
| dative | līnctuī | līnctibus |
| accusative | līnctum | līnctūs |
| ablative | līnctū | līnctibus |
| vocative | līnctus | līnctūs |
Descendants
- English: linctus
References
- “linctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- linctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.