lucratus
Latin
Etymology
Perfect participle of lucror
Participle
lucrātus (feminine lucrāta, neuter lucrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | lucrātus | lucrāta | lucrātum | lucrātī | lucrātae | lucrāta | |
| genitive | lucrātī | lucrātae | lucrātī | lucrātōrum | lucrātārum | lucrātōrum | |
| dative | lucrātō | lucrātae | lucrātō | lucrātīs | |||
| accusative | lucrātum | lucrātam | lucrātum | lucrātōs | lucrātās | lucrāta | |
| ablative | lucrātō | lucrātā | lucrātō | lucrātīs | |||
| vocative | lucrāte | lucrāta | lucrātum | lucrātī | lucrātae | lucrāta | |