luctificus

Latin

Etymology

From lūctus (mourning, grief) +‎ -i- +‎ -ficus (-making).

Pronunciation

(Classical Latin) IPA(key): [ɫuːkˈtɪ.fɪ.kʊs]

Adjective

lūctificus (feminine lūctifica, neuter lūctificum, comparative lūctificior, superlative lūctificissimus); first/second-declension adjective

  1. baleful
  2. causing grief

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative lūctificus lūctifica lūctificum lūctificī lūctificae lūctifica
genitive lūctificī lūctificae lūctificī lūctificōrum lūctificārum lūctificōrum
dative lūctificō lūctificae lūctificō lūctificīs
accusative lūctificum lūctificam lūctificum lūctificōs lūctificās lūctifica
ablative lūctificō lūctificā lūctificō lūctificīs
vocative lūctifice lūctifica lūctificum lūctificī lūctificae lūctifica

References

  • lūctificus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • luctificus in D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary, Wiley Publishing, 1968