mǫrðr
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *marþuz.
Noun
mǫrðr m (genitive marðar, dative merði, plural merðir, accusative plural mǫrðu)
Declension
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | mǫrðr | mǫrðrinn | merðir | merðirnir |
| accusative | mǫrð | mǫrðinn | mǫrðu | mǫrðuna |
| dative | merði | merðinum | mǫrðum | mǫrðunum |
| genitive | marðar | marðarins | marða | marðanna |
Descendants
- Icelandic: mörður
- Faroese: mørður
- Norwegian Nynorsk: mord, mår; (dialectal) mard (mał, mar)
- Old Swedish: mārþer
- Swedish: mård c
- Danish: mår c
- Norwegian Bokmål: mår
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “mörðr”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press, page 307; also available at the Internet Archive