magicus
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek μαγικός (magikós), derived from μάγος (mágos, “wise man, mage”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈma.ɡɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmaː.d͡ʒi.kus]
Adjective
magicus (feminine magica, neuter magicum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | magicus | magica | magicum | magicī | magicae | magica | |
| genitive | magicī | magicae | magicī | magicōrum | magicārum | magicōrum | |
| dative | magicō | magicae | magicō | magicīs | |||
| accusative | magicum | magicam | magicum | magicōs | magicās | magica | |
| ablative | magicō | magicā | magicō | magicīs | |||
| vocative | magice | magica | magicum | magicī | magicae | magica | |
Related terms
Descendants
References
- “magicus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “magicus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- magicus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.