manale
Italian
Noun
manale m (plural manali)
Latin
Etymology
From mānālis.
Noun
mānāle n (genitive mānālis); third declension
- A ewer
Declension
Third-declension noun (neuter, pure i-stem).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mānāle | mānālia |
| genitive | mānālis | mānālium |
| dative | mānālī | mānālibus |
| accusative | mānāle | mānālia |
| ablative | mānālī | mānālibus |
| vocative | mānāle | mānālia |
References
- “manalis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- manale in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Northern Sami
Pronunciation
- (Kautokeino) IPA(key): /ˈmanale/
Verb
manale
- inflection of mannat:
- third-person plural conditional
- conditional connegative
Spanish
Verb
manale