manatus
See also: Manatus
Latin
Etymology
From Spanish manatí, of Cariban origin.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [maˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [maˈnaː.t̪us]
Noun
manātus m (genitive manātī); second declension
- (New Latin) sea cow; dugong or manatee
- 1705, R. P. Geo. Jos. Camelli ad D. Jacobum Petiver, "De Piscibus Moluscis & Crustaceis Philippensibus", Philosophical Transactions, No. 302, page "2069"
- Duyong Indorum, Peje mulier Hyſpanorum, Haybe Sinarum, eſt Manatus Cluſii, & aliorum.
- (please add an English translation of this quotation)
- 1705, R. P. Geo. Jos. Camelli ad D. Jacobum Petiver, "De Piscibus Moluscis & Crustaceis Philippensibus", Philosophical Transactions, No. 302, page "2069"
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | manātus | manātī |
| genitive | manātī | manātōrum |
| dative | manātō | manātīs |
| accusative | manātum | manātōs |
| ablative | manātō | manātīs |
| vocative | manāte | manātī |
Descendants
- Translingual: Manatus (now Trichechus)
References
- "manatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)