mancipatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of mancipō
Participle
mancipātus (feminine mancipāta, neuter mancipātum); first/second-declension participle
- which is to be sold, transferred, surrendered
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mancipātus | mancipāta | mancipātum | mancipātī | mancipātae | mancipāta | |
| genitive | mancipātī | mancipātae | mancipātī | mancipātōrum | mancipātārum | mancipātōrum | |
| dative | mancipātō | mancipātae | mancipātō | mancipātīs | |||
| accusative | mancipātum | mancipātam | mancipātum | mancipātōs | mancipātās | mancipāta | |
| ablative | mancipātō | mancipātā | mancipātō | mancipātīs | |||
| vocative | mancipāte | mancipāta | mancipātum | mancipātī | mancipātae | mancipāta | |
References
https://outils.biblissima.fr/en/collatinus-web/
References
- “mancipatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "mancipatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)