manifesteren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch manifesteren, from Middle French manifester.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

manifesteren

  1. to manifest

Conjugation

Conjugation of manifesteren (weak)
infinitive manifesteren
past singular manifesteerde
past participle gemanifesteerd
infinitive manifesteren
gerund manifesteren n
present tense past tense
1st person singular manifesteer manifesteerde
2nd person sing. (jij) manifesteert, manifesteer2 manifesteerde
2nd person sing. (u) manifesteert manifesteerde
2nd person sing. (gij) manifesteert manifesteerde
3rd person singular manifesteert manifesteerde
plural manifesteren manifesteerden
subjunctive sing.1 manifestere manifesteerde
subjunctive plur.1 manifesteren manifesteerden
imperative sing. manifesteer
imperative plur.1 manifesteert
participles manifesterend gemanifesteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

German

Adjective

manifesteren

  1. inflection of manifest:
    1. strong genitive masculine/neuter singular comparative degree
    2. weak/mixed genitive/dative all-gender singular comparative degree
    3. strong/weak/mixed accusative masculine singular comparative degree
    4. strong dative plural comparative degree
    5. weak/mixed all-case plural comparative degree