manumissus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of manūmittō.
Participle
manūmissus (feminine manūmissa, neuter manūmissum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | manūmissus | manūmissa | manūmissum | manūmissī | manūmissae | manūmissa | |
| genitive | manūmissī | manūmissae | manūmissī | manūmissōrum | manūmissārum | manūmissōrum | |
| dative | manūmissō | manūmissae | manūmissō | manūmissīs | |||
| accusative | manūmissum | manūmissam | manūmissum | manūmissōs | manūmissās | manūmissa | |
| ablative | manūmissō | manūmissā | manūmissō | manūmissīs | |||
| vocative | manūmisse | manūmissa | manūmissum | manūmissī | manūmissae | manūmissa | |
Derived terms
Descendants
- Spanish: manumiso
References
- “manumissus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “manumissus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- manumissus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.