manumittens
Latin
Etymology
Present participle of manūmittō.
Participle
manūmittēns (genitive manūmittentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | manūmittēns | manūmittentēs | manūmittentia | ||
| genitive | manūmittentis | manūmittentium | |||
| dative | manūmittentī | manūmittentibus | |||
| accusative | manūmittentem | manūmittēns | manūmittentēs manūmittentīs |
manūmittentia | |
| ablative | manūmittente manūmittentī1 |
manūmittentibus | |||
| vocative | manūmittēns | manūmittentēs | manūmittentia | ||
1When used purely as an adjective.