melicus
Latin
Etymology
From Ancient Greek μελικός (melikós), from μέλος (mélos, “song, verse of lyric poetry”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmɛ.lɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmɛː.li.kus]
Adjective
melicus (feminine melica, neuter melicum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | melicus | melica | melicum | melicī | melicae | melica | |
| genitive | melicī | melicae | melicī | melicōrum | melicārum | melicōrum | |
| dative | melicō | melicae | melicō | melicīs | |||
| accusative | melicum | melicam | melicum | melicōs | melicās | melica | |
| ablative | melicō | melicā | melicō | melicīs | |||
| vocative | melice | melica | melicum | melicī | melicae | melica | |
Derived terms
Noun
melicus m (genitive melicī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | melicus | melicī |
| genitive | melicī | melicōrum |
| dative | melicō | melicīs |
| accusative | melicum | melicōs |
| ablative | melicō | melicīs |
| vocative | melice | melicī |
References
- “melicus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “melicus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- melicus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.