minitabundus
Latin
Etymology
minitor (“threaten”) + -bundus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [mɪ.nɪ.taːˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [mi.ni.t̪aˈbun̪.d̪us]
Adjective
minitābundus (feminine minitābunda, neuter minitābundum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | minitābundus | minitābunda | minitābundum | minitābundī | minitābundae | minitābunda | |
| genitive | minitābundī | minitābundae | minitābundī | minitābundōrum | minitābundārum | minitābundōrum | |
| dative | minitābundō | minitābundae | minitābundō | minitābundīs | |||
| accusative | minitābundum | minitābundam | minitābundum | minitābundōs | minitābundās | minitābunda | |
| ablative | minitābundō | minitābundā | minitābundō | minitābundīs | |||
| vocative | minitābunde | minitābunda | minitābundum | minitābundī | minitābundae | minitābunda | |
References
- “minitabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “minitabundus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- minitabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.