misbeodan
Old English
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /misˈbe͜oː.dɑn/, [mizˈbe͜oː.dɑn]
Verb
misbēodan
Conjugation
Conjugation of misbēodan (strong, class II)
| infinitive | misbēodan | misbēodenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | misbēode | misbēad |
| second person singular | misbīetst | misbude |
| third person singular | misbīett, misbīet | misbēad |
| plural | misbēodaþ | misbudon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | misbēode | misbude |
| plural | misbēoden | misbuden |
| imperative | ||
| singular | misbēod | |
| plural | misbēodaþ | |
| participle | present | past |
| misbēodende | misboden | |
Descendants
- Middle English: misbeden
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “misbeódan”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.