monicus
Latin
Noun
monicus m (genitive monicī); second declension (Late Latin)
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | monicus | monicī |
| genitive | monicī | monicōrum |
| dative | monicō | monicīs |
| accusative | monicum | monicōs |
| ablative | monicō | monicīs |
| vocative | monice | monicī |
Descendants
- see: monachus
References
- ^ Walther von Wartburg (1928–2002) “mŏnăchus”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch, volume 6/3: Mobilis–Myxa, page 69