moriturus
Latin
Etymology
Future active participle of morior (“I die”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [mɔ.rɪˈtuː.rʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [mo.riˈt̪uː.rus]
Participle
moritūrus (feminine moritūra, neuter moritūrum); first/second-declension participle
- about to die
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | moritūrus | moritūra | moritūrum | moritūrī | moritūrae | moritūra | |
| genitive | moritūrī | moritūrae | moritūrī | moritūrōrum | moritūrārum | moritūrōrum | |
| dative | moritūrō | moritūrae | moritūrō | moritūrīs | |||
| accusative | moritūrum | moritūram | moritūrum | moritūrōs | moritūrās | moritūra | |
| ablative | moritūrō | moritūrā | moritūrō | moritūrīs | |||
| vocative | moritūre | moritūra | moritūrum | moritūrī | moritūrae | moritūra | |
Descendants
- Italian: morituro
References
- “moriturus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers