muniens
Latin
Etymology
Present participle of mūniō.
Participle
mūniēns (genitive mūnientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | mūniēns | mūnientēs | mūnientia | ||
| genitive | mūnientis | mūnientium | |||
| dative | mūnientī | mūnientibus | |||
| accusative | mūnientem | mūniēns | mūnientēs mūnientīs |
mūnientia | |
| ablative | mūniente mūnientī1 |
mūnientibus | |||
| vocative | mūniēns | mūnientēs | mūnientia | ||
1When used purely as an adjective.