munificus
Latin
Etymology
From Latin munus (“gift”) + facio (“I make”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [muːˈnɪ.fɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [muˈniː.fi.kus]
Adjective
mūnificus (feminine mūnifica, neuter mūnificum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mūnificus | mūnifica | mūnificum | mūnificī | mūnificae | mūnifica | |
| genitive | mūnificī | mūnificae | mūnificī | mūnificōrum | mūnificārum | mūnificōrum | |
| dative | mūnificō | mūnificae | mūnificō | mūnificīs | |||
| accusative | mūnificum | mūnificam | mūnificum | mūnificōs | mūnificās | mūnifica | |
| ablative | mūnificō | mūnificā | mūnificō | mūnificīs | |||
| vocative | mūnifice | mūnifica | mūnificum | mūnificī | mūnificae | mūnifica | |
Related terms
Descendants
References
- “munificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “munificus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- munificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.