musicus
Dutch
Etymology
Borrowed from Latin mūsicus, from Ancient Greek μουσικός (mousikós).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈmy.zi.kʏs/
Audio: (file) - Hyphenation: mu‧si‧cus
Noun
musicus m (plural musici, diminutive musicusje n)
- musician (a person who plays or sings music)
- Synonyms: muzikant, toonkunstenaar
Descendants
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek μουσικός (mousikós).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmuː.sɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmuː.s̬i.kus]
Adjective
mūsicus (feminine mūsica, neuter mūsicum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | mūsicus | mūsica | mūsicum | mūsicī | mūsicae | mūsica | |
| genitive | mūsicī | mūsicae | mūsicī | mūsicōrum | mūsicārum | mūsicōrum | |
| dative | mūsicō | mūsicae | mūsicō | mūsicīs | |||
| accusative | mūsicum | mūsicam | mūsicum | mūsicōs | mūsicās | mūsica | |
| ablative | mūsicō | mūsicā | mūsicō | mūsicīs | |||
| vocative | mūsice | mūsica | mūsicum | mūsicī | mūsicae | mūsica | |
Noun
mūsicus m (genitive mūsicī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | mūsicus | mūsicī |
| genitive | mūsicī | mūsicōrum |
| dative | mūsicō | mūsicīs |
| accusative | mūsicum | mūsicōs |
| ablative | mūsicō | mūsicīs |
| vocative | mūsice | mūsicī |
Related terms
Descendants
- → Dutch: musicus
- → Galician: músico
- → German: Musikus
- → Hungarian: muzsikus
- → Polish: muzyk
- → Portuguese: músico
- → Spanish: músico
References
- “musicus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “musicus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- musicus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.