mutileren

Dutch

Etymology

Borrowed from French mutiler, from Latin mutilāre.

Pronunciation

  • IPA(key): /my.tiˈleː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: mu‧ti‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

mutileren

  1. (transitive) to mutilate, maim
    Synonym: verminken

Conjugation

Conjugation of mutileren (weak)
infinitive mutileren
past singular mutileerde
past participle gemutileerd
infinitive mutileren
gerund mutileren n
present tense past tense
1st person singular mutileer mutileerde
2nd person sing. (jij) mutileert, mutileer2 mutileerde
2nd person sing. (u) mutileert mutileerde
2nd person sing. (gij) mutileert mutileerde
3rd person singular mutileert mutileerde
plural mutileren mutileerden
subjunctive sing.1 mutilere mutileerde
subjunctive plur.1 mutileren mutileerden
imperative sing. mutileer
imperative plur.1 mutileert
participles mutilerend gemutileerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.