mynnu

Welsh

Etymology

From Proto-Brythonic *mennɨd.

Pronunciation

Verb

mynnu (first-person singular present mynnaf)

  1. to insist (on)

Conjugation

Conjugation (literary)
singular plural impersonal
first second third first second third
present indicative/future mynnaf mynni myn, mynna mynnwn mynnwch mynnant mynnir
imperfect (indicative/subjunctive)/
conditional
mynnwn mynnit mynnai mynnem mynnech mynnent mynnid
preterite mynnais mynnaist mynnodd mynasom mynasoch mynasant mynnwyd
pluperfect mynaswn mynasit mynasai mynasem mynasech mynasent mynasid, mynesid
present subjunctive mynnwyf mynnych mynno mynnom mynnoch mynnont mynner
imperative myn, mynna mynned mynnwn mynnwch mynnent mynner
verbal noun mynnu
verbal adjectives mynedig
mynadwy
Conjugation (colloquial)
inflected
colloquial forms
singular plural
first second third first second third
future mynna i,
mynnaf i
mynni di mynnith o/e/hi,
mynniff e/hi
mynnwn ni mynnwch chi mynnan nhw
conditional mynnwn i,
mynswn i
mynnet ti,
mynset ti
mynnai fo/fe/hi,
mynsai fo/fe/hi
mynnen ni,
mynsen ni
mynnech chi,
mynsech chi
mynnen nhw,
mynsen nhw
preterite mynnais i,
mynnes i
mynnaist ti,
mynnest ti
mynnodd o/e/hi mynnon ni mynnoch chi mynnon nhw
imperative mynna mynnwch

Note: All other forms are periphrastic, as usual in colloquial Welsh.

References

  • R. J. Thomas, G. A. Bevan, P. J. Donovan, A. Hawke et al., editors (1950–present), “mynnu”, in Geiriadur Prifysgol Cymru Online (in Welsh), University of Wales Centre for Advanced Welsh & Celtic Studies