nactus
Latin
Etymology
Perfect participle of nancīscor
Participle
nactus (feminine nacta, neuter nactum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | nactus | nacta | nactum | nactī | nactae | nacta | |
| genitive | nactī | nactae | nactī | nactōrum | nactārum | nactōrum | |
| dative | nactō | nactae | nactō | nactīs | |||
| accusative | nactum | nactam | nactum | nactōs | nactās | nacta | |
| ablative | nactō | nactā | nactō | nactīs | |||
| vocative | nacte | nacta | nactum | nactī | nactae | nacta | |
References
- “nactus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “nactus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- nactus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.