obiectus
Latin
Alternative forms
Etymology
Perfect passive participle of obiciō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɔbˈjɛk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [obˈjɛk.t̪us]
Participle
obiectus (feminine obiecta, neuter obiectum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | obiectus | obiecta | obiectum | obiectī | obiectae | obiecta | |
| genitive | obiectī | obiectae | obiectī | obiectōrum | obiectārum | obiectōrum | |
| dative | obiectō | obiectae | obiectō | obiectīs | |||
| accusative | obiectum | obiectam | obiectum | obiectōs | obiectās | obiecta | |
| ablative | obiectō | obiectā | obiectō | obiectīs | |||
| vocative | obiecte | obiecta | obiectum | obiectī | obiectae | obiecta | |
Derived terms
Noun
obiectus m (genitive obiectūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | obiectus | obiectūs |
| genitive | obiectūs | obiectuum |
| dative | obiectuī | obiectibus |
| accusative | obiectum | obiectūs |
| ablative | obiectū | obiectibus |
| vocative | obiectus | obiectūs |
References
- “obiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- obiectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- obiectus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016