obiectus

Latin

Alternative forms

Etymology

Perfect passive participle of obiciō.

Pronunciation

Participle

obiectus (feminine obiecta, neuter obiectum); first/second-declension participle

  1. offered, presented
  2. exposed
  3. interposed, opposed

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative obiectus obiecta obiectum obiectī obiectae obiecta
genitive obiectī obiectae obiectī obiectōrum obiectārum obiectōrum
dative obiectō obiectae obiectō obiectīs
accusative obiectum obiectam obiectum obiectōs obiectās obiecta
ablative obiectō obiectā obiectō obiectīs
vocative obiecte obiecta obiectum obiectī obiectae obiecta

Derived terms

Noun

obiectus m (genitive obiectūs); fourth declension

  1. obstacle, object

Declension

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative obiectus obiectūs
genitive obiectūs obiectuum
dative obiectuī obiectibus
accusative obiectum obiectūs
ablative obiectū obiectibus
vocative obiectus obiectūs

References

  • obiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • obiectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • obiectus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016