obstructus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of obstruō.
Participle
obstrūctus (feminine obstrūcta, neuter obstrūctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | obstrūctus | obstrūcta | obstrūctum | obstrūctī | obstrūctae | obstrūcta | |
| genitive | obstrūctī | obstrūctae | obstrūctī | obstrūctōrum | obstrūctārum | obstrūctōrum | |
| dative | obstrūctō | obstrūctae | obstrūctō | obstrūctīs | |||
| accusative | obstrūctum | obstrūctam | obstrūctum | obstrūctōs | obstrūctās | obstrūcta | |
| ablative | obstrūctō | obstrūctā | obstrūctō | obstrūctīs | |||
| vocative | obstrūcte | obstrūcta | obstrūctum | obstrūctī | obstrūctae | obstrūcta | |
References
- “obstructus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- obstructus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.