obtectus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of obtegō.
Participle
obtēctus (feminine obtēcta, neuter obtēctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | obtēctus | obtēcta | obtēctum | obtēctī | obtēctae | obtēcta | |
| genitive | obtēctī | obtēctae | obtēctī | obtēctōrum | obtēctārum | obtēctōrum | |
| dative | obtēctō | obtēctae | obtēctō | obtēctīs | |||
| accusative | obtēctum | obtēctam | obtēctum | obtēctōs | obtēctās | obtēcta | |
| ablative | obtēctō | obtēctā | obtēctō | obtēctīs | |||
| vocative | obtēcte | obtēcta | obtēctum | obtēctī | obtēctae | obtēcta | |
References
- “obtectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- obtectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.