obtortus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of obtorqueō.
Participle
obtortus (feminine obtorta, neuter obtortum); first/second-declension participle
- turned towards
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | obtortus | obtorta | obtortum | obtortī | obtortae | obtorta | |
| genitive | obtortī | obtortae | obtortī | obtortōrum | obtortārum | obtortōrum | |
| dative | obtortō | obtortae | obtortō | obtortīs | |||
| accusative | obtortum | obtortam | obtortum | obtortōs | obtortās | obtorta | |
| ablative | obtortō | obtortā | obtortō | obtortīs | |||
| vocative | obtorte | obtorta | obtortum | obtortī | obtortae | obtorta | |
References
- “obtortus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- obtortus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.