odiatus
Latin
Etymology
Reborrowed from a Romance language as a past participle of a non-existent verb *odiāre (cf. Italian odiare, Iberian Romance odiar). Corresponds to Classical Latin invīsus, odiōsus, Post-Classical perōsus. Attestations are singular, but found in the name of the species Culicoides odiatus.
Participle
odiātus (feminine odiāta, neuter odiātum); first/second-declension participle
- (Medieval Latin, New Latin, proscribed) hateful, hated, detested
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | odiātus | odiāta | odiātum | odiātī | odiātae | odiāta | |
| genitive | odiātī | odiātae | odiātī | odiātōrum | odiātārum | odiātōrum | |
| dative | odiātō | odiātae | odiātō | odiātīs | |||
| accusative | odiātum | odiātam | odiātum | odiātōs | odiātās | odiāta | |
| ablative | odiātō | odiātā | odiātō | odiātīs | |||
| vocative | odiāte | odiāta | odiātum | odiātī | odiātae | odiāta | |
References
- “odiatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press