omittens
Latin
Etymology
Present participle of omittō.
Participle
omittēns (genitive omittentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | omittēns | omittentēs | omittentia | ||
| genitive | omittentis | omittentium | |||
| dative | omittentī | omittentibus | |||
| accusative | omittentem | omittēns | omittentēs omittentīs |
omittentia | |
| ablative | omittente omittentī1 |
omittentibus | |||
| vocative | omittēns | omittentēs | omittentia | ||
1When used purely as an adjective.