ontwinden

Dutch

Etymology

From ont- +‎ winden.

Pronunciation

  • IPA(key): /ɔntˈʋɪn.də(n)/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɪndən

Verb

ontwinden

  1. (transitive) to unwind
  2. (intransitive) to relax, to settle down

Conjugation

Conjugation of ontwinden (strong class 3a, prefixed)
infinitive ontwinden
past singular ontwond
past participle ontwonden
infinitive ontwinden
gerund ontwinden n
present tense past tense
1st person singular ontwind ontwond
2nd person sing. (jij) ontwindt, ontwind2 ontwond
2nd person sing. (u) ontwindt ontwond
2nd person sing. (gij) ontwindt ontwondt
3rd person singular ontwindt ontwond
plural ontwinden ontwonden
subjunctive sing.1 ontwinde ontwonde
subjunctive plur.1 ontwinden ontwonden
imperative sing. ontwind
imperative plur.1 ontwindt
participles ontwindend ontwonden
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.