opbellen

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ bellen (“to call, ring”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɔˌbɛlə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

opbellen

  1. to call (up) (to contact by telephone)

Conjugation

Conjugation of opbellen (weak, separable)
infinitive opbellen
past singular belde op
past participle opgebeld
infinitive opbellen
gerund opbellen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bel op belde op opbel opbelde
2nd person sing. (jij) belt op, bel op2 belde op opbelt opbelde
2nd person sing. (u) belt op belde op opbelt opbelde
2nd person sing. (gij) belt op belde op opbelt opbelde
3rd person singular belt op belde op opbelt opbelde
plural bellen op belden op opbellen opbelden
subjunctive sing.1 belle op belde op opbelle opbelde
subjunctive plur.1 bellen op belden op opbellen opbelden
imperative sing. bel op
imperative plur.1 belt op
participles opbellend opgebeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.