opdonderen

Dutch

Etymology

From op (“up”) +‎ donderen (“to thunder”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɔpˌdɔn.də.rə(n)/, [ˈɔbˌdɔn.də.rə(n)]
  • Audio:(file)

Verb

opdonderen

  1. (intransitive, mildly vulgar) to get lost, beat it
    Synonyms: aftaaien, opflikkeren, ophoepelen, opkankeren, oppleuren, oprotten, opsodemieteren, optyfen, opzouten

Conjugation

Conjugation of opdonderen (weak, separable)
infinitive opdonderen
past singular donderde op
past participle opgedonderd
infinitive opdonderen
gerund opdonderen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular donder op donderde op opdonder opdonderde
2nd person sing. (jij) dondert op, donder op2 donderde op opdondert opdonderde
2nd person sing. (u) dondert op donderde op opdondert opdonderde
2nd person sing. (gij) dondert op donderde op opdondert opdonderde
3rd person singular dondert op donderde op opdondert opdonderde
plural donderen op donderden op opdonderen opdonderden
subjunctive sing.1 dondere op donderde op opdondere opdonderde
subjunctive plur.1 donderen op donderden op opdonderen opdonderden
imperative sing. donder op
imperative plur.1 dondert op
participles opdonderend opgedonderd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.