opitulus
Latin
Etymology
From ops ("aid") and tulī, suppletive perfect of ferō ("to bring"). Compare opifer.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɔˈpɪ.tʊ.ɫʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [oˈpiː.t̪u.lus]
Adjective
opitulus (feminine opitula, neuter opitulum); first/second-declension adjective
- (of Jupiter) aid-bringing
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | opitulus | opitula | opitulum | opitulī | opitulae | opitula | |
| genitive | opitulī | opitulae | opitulī | opitulōrum | opitulārum | opitulōrum | |
| dative | opitulō | opitulae | opitulō | opitulīs | |||
| accusative | opitulum | opitulam | opitulum | opitulōs | opitulās | opitula | |
| ablative | opitulō | opitulā | opitulō | opitulīs | |||
| vocative | opitule | opitula | opitulum | opitulī | opitulae | opitula | |
References
- “opitulus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- opitulus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.