opraken

Dutch

Etymology

From op (“up, gone”) +‎ raken (“to reach”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

opraken

  1. (intransitive) to run out

Conjugation

Conjugation of opraken (weak, separable)
infinitive opraken
past singular raakte op
past participle opgeraakt
infinitive opraken
gerund opraken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular raak op raakte op opraak opraakte
2nd person sing. (jij) raakt op, raak op2 raakte op opraakt opraakte
2nd person sing. (u) raakt op raakte op opraakt opraakte
2nd person sing. (gij) raakt op raakte op opraakt opraakte
3rd person singular raakt op raakte op opraakt opraakte
plural raken op raakten op opraken opraakten
subjunctive sing.1 rake op raakte op oprake opraakte
subjunctive plur.1 raken op raakten op opraken opraakten
imperative sing. raak op
imperative plur.1 raakt op
participles oprakend opgeraakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.