optuigen

Dutch

Etymology

From op +‎ tuigen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɔpˌtœy̯.ɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: op‧tui‧gen

Verb

optuigen

  1. (nautical, transitive) to rig, to set up
  2. (livestock, particularly equestrianism, transitive) to tack (up)
  3. (reflexive, with reflexive pronoun) to dress, to get dressed
  4. (transitive) to decorate

Conjugation

Conjugation of optuigen (weak, separable)
infinitive optuigen
past singular tuigde op
past participle opgetuigd
infinitive optuigen
gerund optuigen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular tuig op tuigde op optuig optuigde
2nd person sing. (jij) tuigt op, tuig op2 tuigde op optuigt optuigde
2nd person sing. (u) tuigt op tuigde op optuigt optuigde
2nd person sing. (gij) tuigt op tuigde op optuigt optuigde
3rd person singular tuigt op tuigde op optuigt optuigde
plural tuigen op tuigden op optuigen optuigden
subjunctive sing.1 tuige op tuigde op optuige optuigde
subjunctive plur.1 tuigen op tuigden op optuigen optuigden
imperative sing. tuig op
imperative plur.1 tuigt op
participles optuigend opgetuigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.