oratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ōrō (“speak, orate”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [oːˈraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [oˈraː.t̪us]
Participle
ōrātus (feminine ōrāta, neuter ōrātum); first/second-declension participle
- spoken, orated, having been spoken.
- pled, begged, having been pled.
- prayed, entreated, having been prayed.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ōrātus | ōrāta | ōrātum | ōrātī | ōrātae | ōrāta | |
| genitive | ōrātī | ōrātae | ōrātī | ōrātōrum | ōrātārum | ōrātōrum | |
| dative | ōrātō | ōrātae | ōrātō | ōrātīs | |||
| accusative | ōrātum | ōrātam | ōrātum | ōrātōs | ōrātās | ōrāta | |
| ablative | ōrātō | ōrātā | ōrātō | ōrātīs | |||
| vocative | ōrāte | ōrāta | ōrātum | ōrātī | ōrātae | ōrāta | |
Noun
orātus m (genitive orātūs); fourth declension
- a praying, entreating
- a request, entreaty
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | orātus | orātūs |
| genitive | orātūs | orātuum |
| dative | orātuī | orātibus |
| accusative | orātum | orātūs |
| ablative | orātū | orātibus |
| vocative | orātus | orātūs |
Adjective
ōrātus (feminine ōrāta, neuter ōrātum); first/second-declension adjective
- alternative form of aurātus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ōrātus | ōrāta | ōrātum | ōrātī | ōrātae | ōrāta | |
| genitive | ōrātī | ōrātae | ōrātī | ōrātōrum | ōrātārum | ōrātōrum | |
| dative | ōrātō | ōrātae | ōrātō | ōrātīs | |||
| accusative | ōrātum | ōrātam | ōrātum | ōrātōs | ōrātās | ōrāta | |
| ablative | ōrātō | ōrātā | ōrātō | ōrātīs | |||
| vocative | ōrāte | ōrāta | ōrātum | ōrātī | ōrātae | ōrāta | |
References
- “oratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “oratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- oratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) to be considered the foremost orator: oratorum principem esse
- (ambiguous) to be considered the foremost orator: oratorum principem esse