orbatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of orbō.
Participle
orbātus (feminine orbāta, neuter orbātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | orbātus | orbāta | orbātum | orbātī | orbātae | orbāta | |
| genitive | orbātī | orbātae | orbātī | orbātōrum | orbātārum | orbātōrum | |
| dative | orbātō | orbātae | orbātō | orbātīs | |||
| accusative | orbātum | orbātam | orbātum | orbātōs | orbātās | orbāta | |
| ablative | orbātō | orbātā | orbātō | orbātīs | |||
| vocative | orbāte | orbāta | orbātum | orbātī | orbātae | orbāta | |
References
- “orbatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- orbatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- banished from public life: rei publicae muneribus orbatus
- banished from public life: gerendis negotiis orbatus (Fin. 5. 20. 57)
- banished from public life: rei publicae muneribus orbatus