padulis
Latin
Etymology
From Classical Latin palūd-, via metathesis. Attested in a Visigothic forgery made circa 800 CE, apparently based on an older document from the sixth century.[1] Thereafter common in Iberian texts.
Noun
padūlis f (genitive padūlis); third declension (Late Latin ?, Early Medieval Latin)
Declension
Third-declension noun (i-stem).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | padūlis | padūlēs |
| genitive | padūlis | padūlium |
| dative | padūlī | padūlibus |
| accusative | padūlem | padūlēs padūlīs |
| ablative | padūle | padūlibus |
| vocative | padūlis | padūlēs |
Descendants
- see: palūs
References
- ^ Wiener, Leo. 1917. Contributions toward a history of Arabico-Gothic culture, vol. I. New York: Neale. 116–119.