perturbatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of perturbō.
Participle
perturbātus (feminine perturbāta, neuter perturbātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | perturbātus | perturbāta | perturbātum | perturbātī | perturbātae | perturbāta | |
| genitive | perturbātī | perturbātae | perturbātī | perturbātōrum | perturbātārum | perturbātōrum | |
| dative | perturbātō | perturbātae | perturbātō | perturbātīs | |||
| accusative | perturbātum | perturbātam | perturbātum | perturbātōs | perturbātās | perturbāta | |
| ablative | perturbātō | perturbātā | perturbātō | perturbātīs | |||
| vocative | perturbāte | perturbāta | perturbātum | perturbātī | perturbātae | perturbāta | |
Derived terms
References
- “perturbatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “perturbatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- perturbatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be confused: confusum, perturbatum esse
- to be confused: confusum, perturbatum esse