praedicabilis
Latin
Etymology
From praedicō (“proclaim, announce”) + -bilis.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prae̯.dɪˈkaː.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pre.d̪iˈkaː.bi.lis]
Adjective
praedicābilis (neuter praedicābile); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | praedicābilis | praedicābile | praedicābilēs | praedicābilia | |
| genitive | praedicābilis | praedicābilium | |||
| dative | praedicābilī | praedicābilibus | |||
| accusative | praedicābilem | praedicābile | praedicābilēs praedicābilīs |
praedicābilia | |
| ablative | praedicābilī | praedicābilibus | |||
| vocative | praedicābilis | praedicābile | praedicābilēs | praedicābilia | |
References
- “praedicabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praedicabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- "praedicabilis", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)