praedicatorius
Latin
Etymology
From praedicātor (“proclaim, announce”) + -ius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [prae̯.dɪ.kaːˈtoː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [pre.d̪i.kaˈt̪ɔː.ri.us]
Adjective
praedicātōrius (feminine praedicātōria, neuter praedicātōrium); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praedicātōrius | praedicātōria | praedicātōrium | praedicātōriī | praedicātōriae | praedicātōria | |
| genitive | praedicātōriī | praedicātōriae | praedicātōriī | praedicātōriōrum | praedicātōriārum | praedicātōriōrum | |
| dative | praedicātōriō | praedicātōriae | praedicātōriō | praedicātōriīs | |||
| accusative | praedicātōrium | praedicātōriam | praedicātōrium | praedicātōriōs | praedicātōriās | praedicātōria | |
| ablative | praedicātōriō | praedicātōriā | praedicātōriō | praedicātōriīs | |||
| vocative | praedicātōrie | praedicātōria | praedicātōrium | praedicātōriī | praedicātōriae | praedicātōria | |
References
- “praedicatorius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praedicatorius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- "praedicatorius", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)