prebitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of prēbeō.
Participle
prēbitus (feminine prēbita, neuter prēbitum); first/second-declension participle
- alternative form of praebitus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | prēbitus | prēbita | prēbitum | prēbitī | prēbitae | prēbita | |
| genitive | prēbitī | prēbitae | prēbitī | prēbitōrum | prēbitārum | prēbitōrum | |
| dative | prēbitō | prēbitae | prēbitō | prēbitīs | |||
| accusative | prēbitum | prēbitam | prēbitum | prēbitōs | prēbitās | prēbita | |
| ablative | prēbitō | prēbitā | prēbitō | prēbitīs | |||
| vocative | prēbite | prēbita | prēbitum | prēbitī | prēbitae | prēbita | |