proditor
English
Etymology
Pronunciation
- (UK) IPA(key): /ˈpɹɒ.dɪ.tə/[1]
- (General American) IPA(key): /ˈpɹɑd.ɪ.tɚ/[2]
Noun
proditor (plural proditors)
- (obsolete) A traitor.
Related terms
References
- “proditor”, in Webster’s Revised Unabridged Dictionary, Springfield, Mass.: G. & C. Merriam, 1913, →OCLC.
- ^ Chambers Dictionary
- ^ William Dwight Whitney, Benjamin E[li] Smith, editors (1911), “proditor”, in The Century Dictionary […], New York, N.Y.: The Century Co., →OCLC.
Anagrams
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈproː.dɪ.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈprɔː.d̪i.t̪or]
Noun
prōditor m (genitive prōditōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | prōditor | prōditōrēs |
| genitive | prōditōris | prōditōrum |
| dative | prōditōrī | prōditōribus |
| accusative | prōditōrem | prōditōrēs |
| ablative | prōditōre | prōditōribus |
| vocative | prōditor | prōditōrēs |
Related terms
- prōditrīx (“female traitor, betrayer”)
Verb
prōditor
- second/third-person singular future passive imperative of prōdō
References
- “proditor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “proditor”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "proditor", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
Romanian
Etymology
Noun
proditor m (plural proditori)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | proditor | proditorul | proditori | proditorii | |
| genitive-dative | proditor | proditorului | proditori | proditorilor | |
| vocative | proditorule | proditorilor | |||
References
- proditor in Academia Română, Micul dicționar academic, ediția a II-a, Bucharest: Univers Enciclopedic, 2010. →ISBN