provisus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of prōvideō.
Participle
prōvīsus (feminine prōvīsa, neuter prōvīsum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | prōvīsus | prōvīsa | prōvīsum | prōvīsī | prōvīsae | prōvīsa | |
| genitive | prōvīsī | prōvīsae | prōvīsī | prōvīsōrum | prōvīsārum | prōvīsōrum | |
| dative | prōvīsō | prōvīsae | prōvīsō | prōvīsīs | |||
| accusative | prōvīsum | prōvīsam | prōvīsum | prōvīsōs | prōvīsās | prōvīsa | |
| ablative | prōvīsō | prōvīsā | prōvīsō | prōvīsīs | |||
| vocative | prōvīse | prōvīsa | prōvīsum | prōvīsī | prōvīsae | prōvīsa | |
References
- “provisus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “provisus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- provisus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.